4/28/2009

ქართველების შეკრება

0 კომენტარი:
2009 წლის 18 აპრილი სასიამოვნოდ დაიწყო, თბილისიდან კარგი სიახლე შემატყობინეს, ჩემი უახლოესი ადამიანი თურმე ფეხმძიმედაა. ძალიან გამიხარდა და ამ კარგი განწყობით დაიწო ჩემი დღე.

ამ დღეს, ვარშავაში მცხოვრები რამდენიმე ქართველი ჩემთან შეიკრიბა წინასააღდგომოდ. მოვამზადეთ ქართულად ქართული ლობიო და კიდევ სხვა წვრილმანი სალათები და რამეები. ქართულად იმიტომ აღვნიშნე, რომ აქ ლობიოს ქართულ რესტორნებში სუპის სახით აკეთებენ. როგორც მზარეულებმა ახსნეს, თურმე ასეთ მძიმე საჭმელებს აქაური ხალხი მიჩვეული არ არიანო.
სუფრაც გაიშალა, სტუმრებიც მოვიდნენ. საფერავიც გაჩნდა მაგიდაზე, კვერცხებიც შეიღება, მანიკურით მაგრამ მაინც. კათოლიკური კალენდრით აღდგომა 1 კვირით ადრე იყო, ამიტომ მაღაზიაში საღებავი აღარ იყიდებოდა.

ღამე კი მე რუსულ ეკლესიაში შევხვდი აღდგომას, აი აქ (ბმული).

გაგრძელება ამ "ღონისძიების" იხილეთ განთავსებულ ვიდეოში.


Untitled from afterwords on Vimeo.

4/18/2009

გასეირნება "ბემოვო" პარკში

0 კომენტარი:
2009 წლის 17 აპრილი

მთელი დღე ლექციებზე ვიჯექი. საღამოსკენ კი გასეირნება მოვაწყვეთ.

ბევრს აღარ გავაგრძელებთ და იხილეთ ვიდეო.

P.S. აი ასე მოკლედ და არა კონკრეტულად, არამედ ლაკონურად.


Untitled from afterwords on Vimeo.

4/06/2009

მოგზაურობა კრაკოვში

0 კომენტარი:


გავაგრძელებ პოლონეთის თემას და მოკლედ კრაკოვში მოგზაურობის შესახებ მოგითხრობთ. პროგრამის ფარგლებში ორ თვეში ერთხელ მაქვს საინტეგრაციო შეხვედრები. ამ შეხვედრების მიზანია ყოფილი საბჭოთა კავშირის ქვეყნების წარმომადგენელთა ინტეგრაცია. კერძოდ, სტუდენტები, რომლებიც ცხოვრობენ პოლონეთის სხვადასხვა ქალაქებში, და არიან ამავე პროგრამის მონაწილეები ვიკრიბებით ერთ ქალაქში. შეხვედრების დროს იმართება ლექციები, პრეზენტაციები, და ექსკურსიები.

2009 წლის 4 მარტს გაიმართა მორიგი საინტეგრაციო შეხვედრა. ვარშავიდან დილით 10 საათზე გავედით. მატარებელი როგორც ყოველთვის კომფორტული და მგზავრობაც სასიამოვნო. გზაში შემთხვევით ერთი ქართველი ჟურნალისტი გავიცანი, რომელიც ასევე კრაკოვში მიდიოდა. ეს ქალბატონი მთელი გზა გაუჩერებლად საუბრობდა, არა და როგორ მიყვარს მატარებლით მგზავრობა, მუსიკის მოსმენა... ასე საუბარ-საუბარში ჩავედით კარკოვში. ჩავსხედით ავტობუსში და გავემგზავრეთ იაგელოუნის უნივერსიტეტში. სადაც დაგეგმილი იყო სადილი, რის შემდეგაც სააქტო დარბაზში გაიმართა ლექცია. ლექცია ძალიან საინტერესო იყო, თემა პოლოტიკურ საკითხებს ეხებოდა, კერძოდ კი საუბარი იყო ევროკავშირზე და წევრ სახელმწიფოებზე. პრფესორმა კითხვაზე, აქვს თუ არა შანსი გახდეს ევროკავშირის წევრი გვიპასუხა: “თეორიულად აქვს.... თუმცა გეოგრაფიული მდებარეობა, პოლიტიკური მდგომარეობა და ა.შ. დიდი პრობლემაა....”.

ლექცია რომ დასრულდა უკვე საღამოს 6 საათი იყო, და ყველანი გავემგზავრეთ სასტუმრო “არტურ”-ში. სამწუხაროდ ამ დღეს კრაკოვი ვერ დავათვალიერე. სასტუმროც ქალაქიდან საკმაოდ მოშორებით იყო, და გვიან ქალაქში გამოსვლის სურვილიც კი აღარ მქონდა. მოვთავსდით ჩვენს ნომრებში და ვახშმის დროც დადგა. არ შემიძლია არ აღვნიშნო, რომ ასეთი შეხვედრები “კარგი” საშუალებაა წონაში დაკლების. დიდი ხანია დღეში 3-ჯერ კვების რეჟიმი აღარ მაქვს, ამ დროს კი ფორმატი მოითხოვს ხოლმე. მეც ფორმატის შესაბამისად ვივახშმე. მერე კი ჩემს ოთახში წავედი. მოგვიანებით სტუმრად მეწვია ერთი ადამიანი, წარმოშობას არ დავასახელებ, და გვიანობამდე ჩემს ნომერში იჯდა. ნუ როგორც ხდება ხოლმე, მოკითხვები, მერე ამბების მოყოლები და ა.შ. ეჰჰ! არა და როგორ მეძინებოდა. მთავარი “ნეტარება” იმ საღამოს იყო ის, რომ ჩემს სტუმარს მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ეცვა. როგორც ჩანს დაიღალა და გახდა გადაწყვიტა, გაიხადა და..... ნეტავ არ გაეხადა :( . მისი წყალობით მთელი საღამო სურნელოვან გარემოში გავატარე.

გათენდა მეორე დღეც. საუზმე 8 საათზე იყო დაგეგმილი, შესაბამისად 7-ზე ხომ მაინც უნდა გავიღვიძო. მე კი გადავწყვიტე და საუზმე უარი ვთქვი, და გავაგრძელე მშვიდი ძილი. 9-ს ნახევარზე კი უკვე “ვიელიჩკში” მივდიოდათ სადაც მიწისქვეშა მუზეუმი უნდა გვენახა.
როგორც იქნა ავდექი, გავემზადე, მაგრამ მე და ჩემი ოთახის ბინადარი საუბარს შევყევით და დავაგვიანეთ :(. არა და არ მიყვარს როდესაც სადმე ვაგვიანებ. პუნქტუალურობის ჩემპიონატი რომ იყოს პირველ ადგილს აუცილებლად ავიღებდი (ამბიციური ვარ :) ). როდესაც ეზოში ჩავედით, ყველა ჩვენ გველოდებოდა. ძალიან გამიკვირდა, რომ გველოდებოდნენ, რადგან აქ არავინ გელოდება, როგორც წესი. თუ მიხვალ დანიშნულ დროს ხომ კარგი, თუ არა და ლოგიკით “რატომ უნდა ვალოდინოთ და შევაწუხოთ სხვა ადამიანები კონკრეტული ადამიანის გამო?”, არასოდეს არ იცდიან 5 წუთიც კი.
ერთი ასეთი შემთხვევაც იყო. სექტემბერში ერთმა ყაზახმა გოგონამ ბარგი დაგარკა, და საზაფხულო ფეხსაცმლით ჩამოვიდა პოლონეთში. ის იყო ავტობუსში უნდა ჩავმსხდარვიყავით და ის ერთადერთი ფეხსაცმელიც დაეხა. სანამ მეორე გოგომ სხვა

ფეხსაცმელი მოუტანა, ავტობუსი წავიდა :(.

როგორც იქნა ჩავედით ვიელიჩკიში (Wieliczki). მუზეუმი 120 მეტრზე მეტ სიღრმეზეა. დაახლოებით 50 სართული დაბლა ჩავედით. ხის ვიწრო კიბეები იყო, რომელიც არა და არ მთავრდებოდა. როდესაც ჩავედით, ყველანი მერე დავფიქრდით უკან ამოსვლის შესაძლებლობებზე და სურვილზე :). საბედნიეროდ ჩვენმა ხელმძღვანელმა დაგვამშვიდა ლიფტი მუშაობსო. დავმშვიდდით და განვაგრძეთ დათვალიერება..

ეს კი მუზეუმში გადაღებული ფოტოები, მეორე ფოტოზე კი ეკლესიაა, რომელიც იმავე სიღრმეზეა და წყალზეა.

საინტერესო სანახაობა იყო. სამწუხაროდ სიბნელის გამო ყველა ფოტო უხარისხო გამოვიდა. ამ მუზეუმის შესახებ კი დეტალური ინფორმაცია დევს ამ ბმულზე: www.muzeum.wieliczka.pl

საღამოც საინტერესო იყო, რადგან ეროვნული სიმღერების დღე იყო, და ჩვენც ქართველები ვინც ვიყავით ვიმღერეთ. თუმცა საინტერესო იყო, “კონცერტის” მეორე ნაწილი, როდესაც ჩვენმა ქართველმა მონაწილემ პოლონურად ძალიან ლამაზად იმღერა.

მესამე დღეს კი საბედნიეროდ დღის წესრიგით გათვალისწინებული იყო ძველი ქალაქის დათვალიერება.

სამწუხაროდ ასეთი გასვლების დროს, ნაკლები დრო მაქვს ფოტოების გადასაღებად, და ნორმალურად დასათვალიერებლად. ამიტომაც, ჩემი ფოტოები ძირითადად არ გამოირჩევა ორიგინალურობით. სწორედ ფოტოების გადაღების გამო ჯგუფს ჩამოვრჩი და საბედნიეროდ მალე ვიპოვე :). კრაკოვის სილამაზეზე და განსაკუთრებულ გარემოზე არაფერს დავწერ, რადგან ამის შესახებ ისედაც ყველამ იცის. ერთი მინდა აღვნიშნო კარკოვში განსაკუთრებულია ამინდები, რადგან პოლონეთის სამხრეთით არის და ყოველთვის შედარებით თბილა ვიდრე სხვა ქალაქებში. ეს კი ძალიან დიდი დადებითი მხარეა.

ესეც რამდენიმე ფოტო ძველი ქალაქიდან.

დღის ბოლოს ვახშამი გვქონდა, ძალიან ლამაზ პატარა რესტორანში. მაგრამ არა ამ ქართულ რესტორანში, რომელიც ძველ ქალაქშია. როგორც მითხრეს რამდენიმე ქართული რესტორანია კრაკოვში.


გამგზავრებამდე კი სადგურში ჩემი ქართველი მეგობრის შვილს შევხვდი, რომელიც იაგელოუნის უნივერსიტეტში სწავლობს. სამწუხაროდ მატარებელი მალე დაიძრა და სულ 10 წუთით ვნახეთ ერთმანეთი. დავემშვიდობე და მოვთავსდი ჩეს ადგილზე, უცნაური გრძნობა მქონდა, სევდიანი თითქოს, ალბათ იმის გამო რომ ქართველს შევხვდი. საერთოდ პოლონელები სიმაპტიური ხალხია, თუმცა ეს ქართველი ბიჭი ისე გამოირჩევა თავისი ეშხიანი და განსხვავებული გარეგნობით პოლონელებისგან, რომ სიამაყის გრძნობა დამეუფლა.

ასე დასრულდა ჩემი მოგზაურობა კრაკოვში. მაისში ლუბლინში მივდივარ, თუმცა ზამთარში უკვე ვიყავი, და მომეწონა. მაგრამ მე მაინც ყველაზე ძალიან გდანსკი მომწონს, ქარვის ქალაქია, ნამდვილი ზღაპარი. საერთოდ კი პოლონური ქალაქები საკმაოდ განსხვავდება ერთამეთისგან, და ყველა გამორჩეული და რაც მთავარია მოვლილია. ე.წ. “ძველი ქალაქი” თითქმის ყველა დიდ ქალაქშია, რაც ტურისტებისთვის სასიამოვნო და საინტერესო ადგილია დასათვალიერებლად. ეჰ, საქართველოშიც რომ ასე იყოს ...


მგონი ურიგო არ იქნება, რამდენიმე ჩემი ფოტოც დავდო კრაკოვში გადაღებული. ბოლო ფოტო კი ზუსტად მაშინ არის გადაღევული, როდესაც ჯგუფს ჩამოვრჩით მე, ერთი ქართველი და ყაზახი გოგო. ბოლოს კი ფასებია, ანუ რა ღირს მოგზაურობა კონკრეტულ ქვეყნებში, ფასები მოცემულია ზლოტებში. აქედან მოგზაურობა ძალიან იაფია, განსხავებით საქართველოსგან :( .



ესეც ვიდეო,რომელიც ვახსენე. პოლონური სიმღერა ქართველის შესრულებით

Untitled from afterwords on Vimeo.

4/04/2009

- ქართველები პოლონეთში

8 კომენტარი:

- დაახლოებით 8 თვეა ვარშავაში ვცხოვრობ. ამ ხნის განმავლობაში, პოლონელებისგან ქართველების მიმართ ვგრძნობ ძალიან დადებით და გულისხმიერ დამოკიდებულებას. პირველად როდესაც შევედი ჩემი პოლონელი კოორდინატორის კაბინეტში, ჩემი ყურადღება ინტერიერმა მიიქცია. ოთახში კედელზე გამოკრული იყო თბილისის და ვარძიის ფოტოები, და თვალსაჩინო ადგილას განთავსებული იყო მხოლოდ ქართული დროშა. ეს იყო ძალიან სასიამოვნო განცდა.

ბოლო პერიოდში (განსაკუთრებით აგვისტოს მოვლენების შემდეგ) პოლონეთში უამრავი საქველმოქმედო და კულტურული ღონისძიება იმართება, ქართველების მხარდასაჭერად. რაც რა თქმა უნდა ძალიან სასიამოვნოა. ერთ-ერთი ასეთი საქველმოქმედო ღონისძიების მონაწილე მეც ვიყავი, ომის დროს დაზარალებულთა დასახმარებლად ჩატარდა ქართულ-პოლონური კონცერტი და შეგროვდა თანხა. დიდი მადლობა მათ ასეთი გულისხმიერებისა და კეთილგანწყობისათვის.

წინამდებარე სტატია ამონარიდია ამბროსი გრიშიკაშვილის წიგნიდან "ქართველები პოლონეთში", რომლის ელექტრონულ ვერსიასაც შემთხვევით წავაწყდი.


ქართველები პოლონეთში

"ალბათ ძნელია ორი ისეთი ქვეყნის მოძებნა, რომელთა ისტორიაცა და თანამედროვეობაც ისე ჰგავდეს ერთმანეთს, როგორც პოლონეთისა და საქართველოსი.

პოლონეთ-საქართველოს პოლიტიკური, ეკონომიკური (ძირითადად, სავაჭრო) თუ კულტურული კავშირ-ურთიერთობები საუკუნეთა სიღრმიდან იღებს სათავეს. ამ დროის განმავლობაში როგორც პოლონელებმა საქართველოში (განსაკუთრებით XIX საუკუნესა და XX საუკუნის დამდეგს), ასევე ქართველებმა პოლონეთში (განსაკუთრებით XX საუკუნეში), წარუშლელი კვალი დატოვეს. ჯერჯერობით, როგორც საქართველოში მოღვაწე პოლონელების, პოლონეთში მოღვაწე ქართველების ღვაწლი და ძალისხმევა ერთ მთლიანობაში შეუსწავლელი და დაუფასებელია.
შეიძლება ითქვას, რომ სპარსეთის, თურქეთის, გერმანიის, რუსეთის და საფრანგეთის გარდა, არც ერთ ქვეყანაში არ ყოფილა ისეთი სერიოზული, მრავალრიცხოვანი და გავლენიანი ქართული ემიგრაცია, როგორც პოლონეთში იყო.
1921 წლამდე პოლონეთის ქართული ემიგრაცია, როგორც ასეთი, თითქმის არ არსებობდა. უფრო სწორად, იგი რამდენიმე კაცს ითვლიდა. კერძოდ, ესენი იყვნენ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ელჩი პოლონეთში, თავადი გიორგი სიდამონ-ერისთავი და მისი რამდენიმე მხლებელი, ანუ ის ადამიანები, რომლებიც შემდგომში უდიდეს წვლილს შეიტანენ ვარშავის ქართული კოლონიის განვითარების საქმეში. მათგან კი განსაკუთრებით უნდა გამოვყოთ ალექსანდრე გოძიაშვილი და სერგო ყურულიშვილი.
ამ რამდენიმე ადამიანმა ვარშავაში ჩამოაყალიბა ქართველთა კომიტეტი, რომელსაც ერისთავი ჩაუდგა სათავეში. კომიტეტი არსებობდა 1921 წლამდე, ანუ საქართველოს მიერ დამოუკიდებლობის დაკარგვამდე და თავად სიდამონ-ერისთავის მიერ ვარშავის დატოვებამდე.

პოლონეთის მიერ დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ (1920 წლის ოქტომბერში) ვარშავაში მცხოვრებმა და მოსწავლე ქართველებმა ჩამოაყალიბეს საქართველო-პოლონეთის კლუბი, რომლის ხელმძღვანელიც იყო სერგო ყურულიშვილი, ხოლო მისი გარდაცვალების შემდეგ ამ ფუნქციას ასრულებდნენ იოსებ სალაყაია, ალექსანდრე გოძიაშვილი და კონსტანტინე იმნაძე. აღნიშნული ორგანიზაციის მიზანს წარმოადგენდა საქართველოსა და პოლონეთის შორის ინტენსიური ეკონომიკური და კულტურულ-საზოგადოებრივი ურთიერთობების დამყარება. კლუბი პოლონეთის საზოგადოებისათვის საქართველოს გაცნობის მიზნით აწყობდა ლექცია-სემინარებს, სადღესასწაულო საღამოებს, ბეჭდავდა ჟურნალებს, ბუკლეტებს და ა.შ. იგი მატერიალურ დახმარებას უწევდა ქართველ ემიგრანტებს და მათ ოჯახებს, კერძოდ, მან გამოსცა ჟურნალები “პრო გეორგია”, “პრო პატრია”, შოთა რუსთაველის 750 წლისთავთან დაკავშირებით გამოუშვა ბროშურა “შოთა რუსთაველი” (ვარშავა, 1938 წელი). მანვე გამოსცა ფრანგულიდან მარიამ ცოტაძის მიერ თარგმნილი პარიზის ქართული ემიგრაციის შრომების კრებული სათაურით “საქართველო”. ამ წიგნის დაბეჭდვის მიზანს, როგორც ეს მის შესავალში წერია, წარმოადგენდა საქართველოს ადგილის და როლის წარმოჩება ახლო აღმოსავლეთში და ასევე საქართველოს ისტორიისა და მის წინაშე მდგარი პრობლემების მკითხველისათვის გაცნობა.
მეორე მსოფლიო ომის შემდგომი პირველი პერიოდი პოლონეთში დარჩენილი ქართველებისათვის უაღრესად მძიმე იყო. მათ ყოველ წამს ელოდათ რეპრესიები. ამისათვის საკმარისი იყო თუნდაც უბრალო ნათესაური კავშირი ქართველ საკონტრაქტო ოფიცრებთან. ზოგიერთი მათგანი ათეული წლობით იმალებოდა ყალბი პირადობის დამადასტურებელი საბუთებით.

სიტუაცია შეიცვალა 1956 წლის მოსკოვის მოვლენების შემდეგ. პოლონეთში მცხოვრებმა ქართველებმა შედარებით ნორმალური ცხოვრება დაიწყეს. დროდადრო საქართველოსთან დაკავშირებულ მნიშვნელოვან (ძირითადად, კულტურულ) მოვლენებსაც ჰქონდა ადგილი. მაგალითად, 1959 წლის ოქტომბრის ბოლოსა და ნოემბრის დასაწყისში ვარშავაში ჩატარდა საქართველოს კულტურის დღეები, 1960 წელს მოეწყო იგორ სიკირიცკის მიერ თარგმნილი შოთა რუსთაველის “ვეფხვისტყაოსანის” პრეზენტაცია, ხოლო 1966 წელს შოთა რუსთაველის დაბადების 800 წლისთავისადმი მიძღვნილი საიუბილეო ღონისძიებები.
სამოციან და სამოცდაათიან წლებში ვარშავის, ლოძისა და ვროცლავის უნივერსიტეტებში კვალიფიკაციის ასამაღლებლად მრავალი ქართველი პროფესორ-მასწავლებელი იმყოფებოდა.

80-იანი წლების ბოლოსა და 90-იანი წლების დასაწყისში პოლიტიკური კლიმატის ცვლილებებმა მნიშვნელოვანი ბიძგი მისცეს პოლონეთში მცხოვრები ქართველების გააქტიურებას. ლოძის ქართველთა თაოსნობით 1991 წლის 30 სექტემბერს შეიქმნა საქართველო – პოლონეთის საზოგადოება, რომელმაც თავს იდო პოლონეთში მეორე მსოფლიო ომამდე არსებული ქართველ-პოლონელთა კლუბის ტრადიციების გაგრძელება.

საქართველო-პოლონეთის საზოგადოებას შექმნის დღიდან სათავეში ედგა 1998 წლის სექტემბერში გარდაცვლილი იეჟი არონიშიძე, ვარშავის დაცვის გმირის მაიორ არტემ არონიშიძის ვაჟიშვილი. სწორედ ეს ორგანიზაცია უშვებს 1991 წლიდან ყოველწლიურ ჟურნალ “პრო გეორგია”-ს. ჟურნალის რედაქტორები იყვნენ დავით ყოლბაია და ანჯეი ვოზნიაკი. ამჟამად მისი რედაქტორია ისტორიკოსი, პროფესორი დავით ყოლბაია.

1995 წლის დეკემბერში საქართველო-პოლონეთის საზოგადოების ვარშავის ჯგუფმა დააფუძნა ,,ქართველთა კლუბი - 1920”. კლუბის მიზანია გააგრძელოს ის ტრადიციები, რომელიც გააჩნდა მეორე მსოფლიო ომამდე პოლონეთში მოქმედ ანალოგიურ კლუბს.
პოლონეთ-საქართველოს ურთიერთობებში ასევე ნამდვილად ღირსშესანიშნავი მოვლენა იყო 1995 წელს ძველი ქართული ლიტერატურული ძეგლის ,,მოქცევაი ქართლისაი”-ს თარგმნა და გამოცემა ვარშავის უნივერსიტეტის პროფესორის დავით ყოლბაიას მიერ.

პოლონეთ-საქართველოს ურთიერთობების შესწავლის სფერო განსაკუთრებით გაამდიდრა 2000 წელს ჟურნალ ,,პრო გეორგია”-ს ყოფილი რედაქტორის, ისტორიკოსის, პროფესორის ვოიცეხ მატერსკის მიერ ისტორიული ნაშრომის ,,გრუზია”-ს გამოცემამ, სადაც მნიშვნელოვანი ადგილი აქვს დათმობილი აღნიშნულ ურთიერთობებს.

განსაკუთრებულია პოლონეთის მთავრობის, პოლონელი ხალხის კეთილი ნება, რამაც თავშესაფარი მისცა ქართველ ემიგრანტებს გასული საუკუნის 20-იან წლებში, დღეს კი პოლონეთი საქართველოს მეგობარ, მის მხარდამჭერ ქვეყნებს შორისაა."

(მასალა მომზადებულია ამბროსი გრიშიკაშვილის ნაშრომის "ქართველები პოლონეთში" მიხედვით)

 

შეიყვარო Template by Ipietoon Blogger Template | Gift Idea