9/12/2009

დავბრუნდი

2 კომენტარი:


თავდაპირველად ბლოგი რომ გავაკეთე, ვიფიქრე რამე დღიურის მსგავსი იქნებათქო,.. მაგრამ სხვა რაღაც გამოვიდა, უფრო კვარტალური.

განვაგრძობ იქიდან სადაც დავასრულე.


საქართველოში ივნისის ბოლოს ჩამოვედი. პირველივე დღეს ცუდი ამბავი დამხვდა ოჯახში. თურმე ჩემი საუკეთესო მეგობარი, ადამიანი და ბებია ძალიან ავად ყოფილა. როდესაც მისი ავადმყოფობის ამბავი გავიგე ბოლო სტადიის სიმსივნე ჰქონდა უკვე.რაღა თქმა უნდა მძიმე იყო ჩემთვსი ამ ამბის გაგება, მაგრამ...
მახსოვს პირველი დღე როდესაც ბებოსთან წავედი სანახავად. ძალიან ცუდად გმაოიყურებოდა, საბედნიეროდ ჯერ ნორმალურად საუბრობდა მაინც, ხოდა ჩვენც ვისაუბრეთ ჩავეხუტეთ და ერთად ვიტირეთ, უსიტყვოდ. ვერაფერი ვუთხარი გარდა ''ოხ ბებო, ამის დედაც, რატომ?''
სხვა ვერაფერი.
მერე ხშირად ვნახულობდი, მაგრამ დრო რომ გადიოდა ძალიან სწრაფად იცვლებოდა მისი მდგომარეობა უარესობისაკენ.
მე კი მისი ნახვა უფრო და უფრო მიჭირდა. მსურდა ჩემს მეხსიერებაში ძლიერი და ლამაზი ქალი დარჩენილიყო.

ივლისი მიიწურა და შვებულება გამოცხადდა სამსახურში.
მალევე ბებო კიდევ უფრო ცუდად გახდა. ვგრძნბდით, რომ ეს მისი ბოლო დღეები იყო.

ძალიან მძმე იყო.
როდესაც მივდიოდი სანახავად, ოთახში შესვლა და ნახვა ძალიან მიძნელდებოდა. თუმცა მაინც თავს ძალას ვატანდი და მიმეღო ეს ყველაფერი ...

ერთ დღესაც მივედი. დედამ უთხრა ჩემზე მოვიდაო. შევედი ოთახში. საწოლზე იჯდა. დედას ეყუდებოდა მხარზე. მე წინ დავჯექი, ხელი მოვკიდე ხელზე. ცივი იყო. ბებოს საუბარი უჭირდა. მეც. მინდოდა საუბარი, სუსულელეები დავიწყე -''ბებო დიეტაზე ვარ'' . ბებომ თვალებით მანიშნა ''ოხ ვიცი მეშენი დიეტა''. მერე განვაგრძე, ისევ სისულელეები - ''ბებო ნახე თმები როგორ გამეზარდა, ნახე როგორ მაქვს შენნაირად დახვეული''. წინ სარკე იყო წამოვდექი. ბებო მიყურებდა. მე ვერ ვუყურებდი თვალებში. მიჭირდა და მეშნოდა. ბებომ ბოლო სიტყვები რაც ჩაილაპარაკა ეს იყო-''ჩემი ლამაზი გოგო''. ხმა არ მახსოვს, ხმით ვეღარ საუბრობდა... ცოტა ხანში წამოვედი.

მეორე დღეს ისევ ავედი...

ეზო ღია დამხვდა ...

ბებო ჩემი საქართველოში ჩამოსვლიდან, თვენახევარში გარდაიცვალა.

თითქოს ველოდი რაც მოხდა. მაგრამ...
ისე მინდოდა მეღრიალა და ვერა... მის საფლავზე განმარტოებისათვის შევინახე მისთვის სიტყვები.. სადაც მე და ის ვისაუბრებდით მარტო, როგორც უწინ ... ღამე როცა ოთახში შემოდიოდა და ვსაუბრობდით ბევრს... მან ყველაფერი იცოდა.. ის ჩემი უახლოესი ადამიანი იყო, მეგობარზე, ბებოზე და ოჯახის წევრზე მეტი...

პანაშვიდების დღეები საშნელება იყო.
უამრავი ხალხი, ყვავლები, საუბრები, სამძმრები და ფორმალობები, რომელიც ძალიან მძულს.

დავბრუნდი სახლში მეც და დედაც.
მარტო
მისი საღამური წამოვიღე, რომელიც ძალიან მიყვარდა, როცა მასთან ვრჩებოდი, მაშინ მაძლევდა ხოლმე.

ძალიან მენატრება.
ხმა და ხელები ყველაზე მეტად.

წუხელ მესიზმრა.
თითქოს ჩემთან იყო სახლში. ოთახიდან გამოვიდა და ფული მომცა ''პენსია ავიღეო'' თან დააყოლა. მერე ისევ დაწვა. მივედი და საწოლშ დავხედე. არ მჯეროდა რომ ნამდვილად ცოცხალი იყო. ხელი დავადე საბანს და დაიჩუტა. თითქოს მისი გამოსახულება იყო მხოლოდ, ფიზიკურად კი არ იყო. მაგრამ
ბებო ჩემთან იყო.


 

შეიყვარო Template by Ipietoon Blogger Template | Gift Idea