გადაჯდომა-გადმოჯდომა

ეს გუშინ დაწყო. თუმცა არა ოქტომბერში.

აი ასე:

ოქტომბერში, როდესაც სწავლა დავიწყე ჩემი სახლიდან #122 ავტობუსი დაფრინავდა უნივერსიტეტამდე. 2 თვე მშვიდად ვჯდებოდი და მივყვებოდი უნი-ს კარებამდე. თურმე ეს ბედნიერი ხანა მალე დასრლუებადი ყოფილა.

ერთ მშვენიერ დილას ჩავჯექი ავტობუსში და რაღაც დროის მერე მივხვდი რომ გადუხვია. გადაუხვია და ვიფიქრე იქნებ საცოებბს თავი აარიდათქო. საცობები კი არა და, თურმე მიმართულება შეუცვლია. მერე ჩავძვერი მეტროში ამოვედი ცენტრში, მერე იქ ველოდე 15 წუთ სხვა ავტობუსს და ლექციაზე 30 წუთი დავაგვიანე.

საღამოს ჩავუჯექი ინტერნეტს და სხვა ხერხები მოვნახე წასასვლელად. ვიპოვე კიდეც, ტრამვაი და მერე ავტობუსი ან ტრამვაი, ტრამვაი და მერე ავტობუსი.

ხოდა მას მერე ასე დავდივარ, აგერ უკვე რამდენი თვეა.

და გუშინ იგივე განმეორდა, უფრო სწორედ უარესი.

ჩავჯექი ტრამვაიში და სადაც "გადაჯდომას" ვაკეთებდი ხოლმე, ცნობილ სავაჭრო ცენტრ "არკადიასთან" ჩამოვედი გაჩერებაზე და ველოდები სხვას. ვზივარ... დროის შეგრძნება დავკარგე. ვზივარ და ვფიქრობ. ამ ფიქრებში გართულმა მერეღა მივხვდი, რომ მე-3 მოვიდა იმავე ნომრის ტრამვაი. და მესამემაც რომ ჩაიქროლა მერე მოვედი აზრზე და მივხვდი რაღაც ისე რომ ხდებოდა.

ავდექი და ცხრილს შევხედე, სადაც დიდ ყვითელი ფურცელზე ეწერა, რომ ის ტრამვაი აქ აღარ დადისო:(.

... როგორღაც მივაღწიე ლექციამდე. ჩემი მეგობარი სახლში დავტოვე, და ლექციაზე ჩემზე ადრე მივიდა :). არ ვიცი როგორ მოახერხა, მაგრამ აშკარად ჩემზე გვიან გამოვიდა. ესეც გაოგნდა ლექციაზე რომ არ ვიყავი ჯერ კიდევ მისული :):):). ლექცია კი არა, უფრო სწორედ ფილმის ჩვენება მქონდა პოლონურ ენაზე "მავო მოსკვა"(პატარა მოსკოვი).

დღეს იგივე დამემართა.

მივდივარ ასე მშვიდად, და დამავიწყდა გუშნდელი ცვლილებები.

ისე საშინლად და უაზროდ ვიარე. ტრამვაი, ავტობუსი, ლაბირინთი მიწისქვეშა გადასასვლელი, მერე ისევ ავტობუსი, მერე ფეხით 10 წუთი. როგორც იქნა მივედი, და ლექციაზე სირბილით შევვარდი.

წყნარად ვერ იმგზავრებ, რომ გინდოდეს, ცოტა წაუძნო ან რამე წაიკითხო.

აი ასეთი არეული პოსტი ეკადრება ჩემს არეულ მგზავრობას.