უბრალოდ დღეს..

მიუხედავად იმისა, რომ მე და დედას კილომეტრები გვაშორებს, ჩვენ სულ ერთად ვართ. ის მაშინ რეკავს როცა ძალიან მჭირდება, სულ ჩემთან არის. ზამთარში რომ ჩამოვედი წინასწარ არ ვუთხარი ჩამოსვლას, რომ ვაპირებდი, ვიფიქრე სიურპრიზს გავუკეთებთქო. საბლოოდ კი ცუდი სიურპრიზი გამომივიდა. სანამ მე ვარშავიდან კიევში და კიევიდან თბილისში ვმგზავრობდი, დედა თურმე მთელი დღე რეკავდა ჩემთან, ბუნებრივია ინერვიულა კიდეც. მაგრამ, დედა ყველაფერს გრძნობს, რაც შვილს ეხება, თურმე ერთი კი უფიქრია, ეს ჩემი გადარეული შვილი თბილისში ხომ არ წამოვიდაო. ხოდა იმ საღამოს ოჯახს გამოვეცხადე ნამდვილად მე და არა ვირტუალური.

ამ დილით დედას დავურეკე ''Skype''-ში, ისეთი მძაფრსიუჟეტიანი ფილმი მოვუძებნე, მას რომ უყვარს, ბმული გავუგზავნე, დავემშვიდობე დედას და წავედი...

გუშინ უკვე გადაწყვეტილი მქონდა, რომ დღეს საყიდლებზე წავიდოდი, საჩუქრების, პირადი ნივთების და მსგავსი წვრილმანებისთვის. 28 დღეში თბილისში მივდივარ, და აბა ხომ უნდა მოვემზადო.

მოვწესრიგდი და სახლიდან გავედი. ბანკომატში ანგარიში შევამოწმე, ოო, მშვენიერია ამ თვეში ბევრი არ დამიხარჯავს :). ვარშავის გარეუბანში (როგორც თბილისში ლილო:)) ერთი სავაჭრო ცენტრია Fasion House, სადაც ყველაზე იაფი ფასებია. როდესაც ბევრი ნივთების ყიდვა მინდა, იქ მივდივარ და ვყიდულობ. ამ ზამთარს, მაგალითად Mexx -ის ქვედაბოლო 30 ზლოტად ანუ 17 ლარად ვიყიდე. ძაან სასაცილო ფასებია, და ძალიან საყვარელი შენობა აქვს, როგორც ყველა სავაჭრო ცენტრი ესეც ნამდვილი ლაბირინთია.

ჩავჯექი #28 ტრამვაიში, ჩამოვედი 'დვოჟეც გდანსკი''-ს გაჩერებაზე, ჩავედი მეტროში, ვიარე კიდევ 20 წუთი და ამოვედი მეტროდან. ამოვედი მაგრამ, ვეღარ გავედი, ნამდვილი თავსხმა იყო, თითქოს ქვაბებით ასხავდნენ წყალს. საზაფხულო ფეხსაცმელშ და მაისურშ გამოწყობილი ვიყავი და აბა როგორ გავბედავდი წვიმაში გასვლას. დაახლოებით 15 წუთი მეტროს ჩასასვლელთან ვიდექი და ველოდი გამოდარებას. ასეც მოხდა ოდნავ გადაიღო და გავიქეცი, ახლა ავტობუსს უნდა მივუსწრო. ჩავჯექი ავტობუსში, ბილეთიც შევიძინე და მივდივარ. გზაში მეგობარმა დამირეკა, რომელიც საფრანგეთში იყო, და 1 საათით ვარშავის აეროპორტშ მოხვდა, იქიდან კი თურქეთში მიდიოდა. დამირეკა და სანამ მას ვესაუბრებოდი, სავაჭრო ცენტრის გაჩერებას გავცდი. ტელეფონი გავთიშე და უახლოეს გაჩერებაზე ჩამოვედი, გადავედი საპირისპირო მხარეს და ველოდები ავტობუსს. ზუსტად 25 წეუთი ველოდი, რადგან გარეუბანია იშვიათად დადიოდა ის ავტობუსი. როგორც იქნა მივაღწიე მაღაზიამდე, მაგრამ სიურპრიზი კიდე მელოდა, ეზოს კარები დაკეტილი დამხვდა, დაცვაც არსად ჩანდა, როგორც აღმოჩნდა დღეს ისვენებენ. წამოვედი უკან, საათნახევარი ვიარე და საბოლოოდ ასე უშედეგოდ დასრულდა ჩემი საყიდლების ამბავი.

მოვედი სახლთან და ვიფიქრე, მოდი დღეს ბროკოლის სალათას გავაკეთებ და პურსაც მივაყოლებ მეთქი, მაღაზიაში პური არ დამხვდა. მერე ვიფიქრე მოდი პიცას ვიყიდი, და ამ წვიმის მერე, ცხელ შხაპს მივიღებ, გავთბები და გემრიელად ვისადილებთქო. ასეც მოვიქეცი ვიყიდე პიცა და გავცუნცულდი სახლში. ოლია ისევ არ დამხვდა სახლში, ისევ მარტო ვარ, რა კარგია, თავისუფალი ვარ ყველასგან ველაფრისგან.. FREEDOM!

შხაპიც მივიღე, ცოტა გავთბი, პიცაც დავჭერი და მოვემზადე სადილისთვის. ყუთი, რომ გავხსენი და პიცას დავხედე, მაშინვე მივხვდი არ ვარგოდა. ხაჭო იყო ბევრი მოსხმული, და ბეკონი. გემო რომ გავსინჯე მლაშე, საშნლად მლაშე იყო. ისე დამწყდა გული. სადილის მოზადებაც მეზარებოდა... მაგრამ როცა გშია სიზარმაცე გავიწყდება... გავიქეცი, ჩემი ბროკოლი მოვხარშე და ჩავაწყვე არაჟნის სოუსში, და გემრიელად მივირთვი.

• არ ინერვიულოთ თუ უიღბლო დღე გაქვთ, ეს ცოტა სახალისოცაა.
• სახლში მომზადებულ კერძს არაფერი სჯობს.

კეთილი ადამიანები

გასული კვირა ემოციურად დატვირთული და მძმე იყო. ერთ კონკურსში ვღებულობდი მონაწილეობას, და მიუხედავად უმაღალესი ქულებისა, ჩემს სასარგებლოდ გადაწყვეტილება ვერ მიიღეს. პრინციპში სასარგებლოდ კი არა, ზოგადად ვერ მიიღეს გადაწყვეტილება. ცოტა ნაწყენი და ცოტა დათრგუნული ვიყავი, როდესაც ყველა მოთვნას აკმაყოფილებ ზედმიწევნით და მაინც არაო, და ამას ვერ ხსნიან... სამწუხაროდ საქართველოში ძალიან ბევრ ადგილას არაპროფესინალები ურჩევნიათ მიზეზთა და მიზეზთა გამო. ეს არაფერი, ყველაფერი რაც ცუდი ხდება კარგია, რადგან ის დადებითი სიახლეების წინაპირობაა. ხო, გარდა ამისა, პირადული რაღაცეებიც ამერ-დამიერია, უფრო სწორედ არეულ-დარეული ისედაც იყო, უბრალოდ სავალალო კრახი განვიცადე. ეგეც არაფერი... გამივლის და უფრო გავძლიერდები... სამაგიეროდ ეხლა უფრო ფხიზლად ვარ, ეს კი კარგია...

***

დღეს დილას ფანჯრის ხმამ გამაღვიძა. მთელი ღამე ფანჯარა ღია იყო, თურმე დილით დიდი ქარი ამოქროლდა და ფანჯარაც იმიტომ დარახუნდა. მიუხედავად იმისა რომ გუშინ საშინელი სიცხე იყო, დღეს ძალიან ცუდი ამინდით დაიწყო დილა. ვიფიქრე გამოიდარებს მეთქი და მაისურით წავედი უნივერსიტეტში. თუმცა გამოიდარა კი არა, გალუმპულმა ვიარე მთელი დღე და ძალიან შემცივდა.

ჩემს სახლთან ერთი პატარა მაღაზიაა, როდესაც მეზარება სხვაგან წასვლა და პროდუქტების ყიდვა იქ შევდივარ ხოლმე. მოლარედ ერთი პოლონელი ქალი მუშაობს, დაახლოებით 55 წლის იქნება. როდესაც გაიგო, რომ საქართველოდან ვიყავი ძალიან გაუხარდა, ლამაზი მხარეაო, და სიამოვნებით წავიდოდიო, მაგრამ ჩემს შვილებს ევროპის ქვეყნებში სიარული ურჩევნიათო. მოკლედ მე და ეს ქალბატონი დავმეგობრდით :). დღესაც მივაკითხე მაღაზიას, წვენის და რაიმე გემრიელი სითხის ყიდვა მინდოდა. საერთოდ ძალიან მიყვარს სადილების მზადება, მაგრამ გავზარმაცდი და აღარაფერს ვაკეთებ. ამიტომ ხშირად ვყიდულობ კიტრს და პომიდორს, რადგან სალათის მომზადება ადვილია და 5 წუთი სჭირდება მხოლოდ. დღეს კი არ ვაპირებდი, სასალათე პროდუქტის ყიდვას, რადგან მქონდა სახლში. როგორც ჩანს ამ ქალბატონმა ჩემი მენიუ დაიმახსოვრა, და აი რატომ... სალაროსთან რომ მივედი, ამ პაკეტში ჩალაგებული, დაახლოებით 1 კილო პომიდორი და კიტრი დამიდო დახლზე. ვიფიქრე შეეშალა და ამიტომ ჩამილაგა. ვუთარი რომ არ ვაპირებდი ყიდვას, მან კი მიპასუხა: -არა ეს ისე, შენ წაიღეო, ამის არ გადაიხადოო.

წარმოგიდგენიათ ჩემი გაოცება? ძალიან გამიკვირდა, თბილისშიც კი არავის შემოუთავაზების მსგავსი რამ, არასოდეს! აქ კი სრულიად უცხო ადამიანი ასე მოიქცა. ძალიან, ძალიან გამიხარდა და რაღაცნაირი სასიამოვნო განცდით დავიმუხტე.

ახლა გამახსენდა, კიდევ ერთი შემთხვევა, ისიც არშავაში. საშობაოდ როგორც იცით დიდი ფასდაკლებებია ხოლმე, და საახალწლო ნივთების საყიდლად სავაჭრო ცენტრში წავედი. წვრილმანი რამეები მინდოდა, სათამაშოები და ასეთი ნივთები. ყველაფერი ღირდა 1 ზლოტი, ანუ დაახლოებით 60 თეთრი. ძალიან სასაცილო ფასები იყო, და ხალხის შესაბამისი რაოდენობაც იყო. ავიღე რამდენიმე ნივთი და დავდექი სალაროს რიგში. ერთი ქალბატონი მოვიდა და მთხოვა რიგი დამკავებინა, თან რამდენიმე ჩანთაც დამიტოვა. რამდენიმე წუთის მერე, მოვიდა დატვირთული და ხელში ეკავა სათამაშო - ძროხაზე გადამჯდარი სანტა. ძალიან მომეწონა, ვკითხე კიდევ თუ იყო მსგავსი სათამაშოები და მიპასუხა რომ აღარ არისო. რას ვიზამდი, გადავიხადე ჩემი არჩეული ნივთების ფული და უკვე წამოსვლას ვაპირებდი, რომ ამ ქალბატონმა მომაბრუნა, და ძროხა მომცა. გამიკვირდა რატომ მაძლევდა, და კითხვაზე მიპასუხა: ''ეს ჩემგან სამახსოვროდ, მე კიდევ ვიყიდი სხვა რამეს''. ისეთი გაოგნებული დავრჩი, მხოლოდ მადლობის თქმა მოვასწარი და ის ქალი უკვე აღარ ჩანდა. წამოვედი გაღიმებული და დაკვირვებული, და აბა რა გასაკვირია, რომ ეს სათამაშო ეხლა უკვე ძალიან მიყვარს, და დღემდე დაბრძანებულიასაპატიო ადგილზე :).

ასეა, ხანდახან გხვდება უცხო, მაგრამ კეთილი ადამიანები, რომლებიც სასიამოვნო მოგონებას და განცდას გიტოვებენ.

მადლობა ჩემს ნაცნობ-უცხო მაგრამ კეთილ ადამიანებს.

ეს კი პაწაწუნა ანგელოზები, რომლებიც მაშინ ვიყიდე, როდესაც სანტა მივიღე საჩუქრად.

როდესაც დავბრუნდები

დღევანდელი დღე სასიამოვნოდ დამღლელი იყო.

დილას ბიბლოთეკაში მივდიოდი, შუქნიშანზე გადავედი და მესმის საუბარი. შევხედე თითქოს ქართული სახეებია. ჩავუარე, თან სმენა დავძაბე გამეგო რა ენაზე საუბრობდნენ. ვერაფერი გავიგე. მამაკაცები ისე იდგნენ და ათვალიერებდნენ ქერა გოგონებს, აუცილებლად ქართველები არიანთქო, ვიფიქრე. შევედი ბიბლოთეკაში, ჩემი საყვარელი აპარატის კაპუჩინო ავიღე და გამოვედი ნელ-ნელა. ეს ჯგუფი ისევ იქ იყო. გავჩერდი ახლოს, და ვუსმენ, ვფიქრობ, ქართული სიტყვებია? თუ არა... ვერ ვარჩევ. რა დამემართა არ ვიცი. თავადაც გაშტერებულები მიყურებდნენ, ვიფიქრე მივალ და ვკითხავ მეთქი. მივუახლოვდი და ის იყო უნდა მეკითხა, ინგლისური საუბარი მოვისმინე. გამოვბრუნდი და წამოვედი უკან.... მოჩვენებები მაქვს, ალბათ მომნატრა "ლაივი" ქართული, ქუჩაში ემოციური დიალოგები, აქ ეგეთი იშვიათადაა, უფრო მშვიდი ხალხია. და მაინც ქართული საუბარი მომნატრა. დღეს შევნიშნე, პოლონურად დავიწყე ფიქრი. კარგია თუ ცუდი არ ვიცი.

ლექციის მერე ოფისში წავედი, სადაც სტაჟირებას გავდივარ.

იქ ისევ ისეთი მყუდრო, სამუშაო და მეგობრული გარემო დამხვდა.

ძალიან შემიყვარდა ის ხალხი ვინც იქ მუშაობს. ასე კარგად თავი არც ერთ სამსახურში არ მიგვრძნია. განსაკუთრებით ერთი კაცი მომწონს, პატივს ვცემ, ასეთი კარგი ადამიანი იშვიათად მინახავს. ბატონ ადამს ორგანიზაციაში ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი თანამდებობა უკავია. ისეთი უბრალო და საყვარელი ადამიანია, ისეთი გულისხმიერი.

დღეს მკითხა, არ გინდა 2 კვირიან ტრეინინგებში მონაწილეობის მიღებაო? გამეღიმა, არ ველოდი, არა და მაგ პროგრამაზე საქართველოდან წელს 50 ადამიანს ჰქონდა საბუთები წარდგენილი. და მე ასე ადვილად? კმაყოფილმა ვუპასუხე: - სიამოვნებით! საბუთების შეტანის ვადა გასულია უკვე, კონკურსიც დასრულებული ამ ადამიანმა კი მონაწილეთა სიაში ჩამწერა. ასე რომ პოლონეთში ცოტა მეტ ხანს მომიწევს დარჩენა, მაგრამ კარგია...

ამავდროულად ერთ პროექტზე ვმუშაობ, და ცოტა რთულია ჩემთვის უცხო ქვეყანაში ღონისძიებების განხორციელება, აქ კი ყველა მე მეხმარება, და ჩემი სამუშაო მიადვილდება. სასიამოვნო და თბილი ხალხია, როდესაც დავბრუნდები ძალიან მომენატრებიან ყველანი!

გადაჯდომა-გადმოჯდომა

ეს გუშინ დაწყო. თუმცა არა ოქტომბერში.

აი ასე:

ოქტომბერში, როდესაც სწავლა დავიწყე ჩემი სახლიდან #122 ავტობუსი დაფრინავდა უნივერსიტეტამდე. 2 თვე მშვიდად ვჯდებოდი და მივყვებოდი უნი-ს კარებამდე. თურმე ეს ბედნიერი ხანა მალე დასრლუებადი ყოფილა.

ერთ მშვენიერ დილას ჩავჯექი ავტობუსში და რაღაც დროის მერე მივხვდი რომ გადუხვია. გადაუხვია და ვიფიქრე იქნებ საცოებბს თავი აარიდათქო. საცობები კი არა და, თურმე მიმართულება შეუცვლია. მერე ჩავძვერი მეტროში ამოვედი ცენტრში, მერე იქ ველოდე 15 წუთ სხვა ავტობუსს და ლექციაზე 30 წუთი დავაგვიანე.

საღამოს ჩავუჯექი ინტერნეტს და სხვა ხერხები მოვნახე წასასვლელად. ვიპოვე კიდეც, ტრამვაი და მერე ავტობუსი ან ტრამვაი, ტრამვაი და მერე ავტობუსი.

ხოდა მას მერე ასე დავდივარ, აგერ უკვე რამდენი თვეა.

და გუშინ იგივე განმეორდა, უფრო სწორედ უარესი.

ჩავჯექი ტრამვაიში და სადაც "გადაჯდომას" ვაკეთებდი ხოლმე, ცნობილ სავაჭრო ცენტრ "არკადიასთან" ჩამოვედი გაჩერებაზე და ველოდები სხვას. ვზივარ... დროის შეგრძნება დავკარგე. ვზივარ და ვფიქრობ. ამ ფიქრებში გართულმა მერეღა მივხვდი, რომ მე-3 მოვიდა იმავე ნომრის ტრამვაი. და მესამემაც რომ ჩაიქროლა მერე მოვედი აზრზე და მივხვდი რაღაც ისე რომ ხდებოდა.

ავდექი და ცხრილს შევხედე, სადაც დიდ ყვითელი ფურცელზე ეწერა, რომ ის ტრამვაი აქ აღარ დადისო:(.

... როგორღაც მივაღწიე ლექციამდე. ჩემი მეგობარი სახლში დავტოვე, და ლექციაზე ჩემზე ადრე მივიდა :). არ ვიცი როგორ მოახერხა, მაგრამ აშკარად ჩემზე გვიან გამოვიდა. ესეც გაოგნდა ლექციაზე რომ არ ვიყავი ჯერ კიდევ მისული :):):). ლექცია კი არა, უფრო სწორედ ფილმის ჩვენება მქონდა პოლონურ ენაზე "მავო მოსკვა"(პატარა მოსკოვი).

დღეს იგივე დამემართა.

მივდივარ ასე მშვიდად, და დამავიწყდა გუშნდელი ცვლილებები.

ისე საშინლად და უაზროდ ვიარე. ტრამვაი, ავტობუსი, ლაბირინთი მიწისქვეშა გადასასვლელი, მერე ისევ ავტობუსი, მერე ფეხით 10 წუთი. როგორც იქნა მივედი, და ლექციაზე სირბილით შევვარდი.

წყნარად ვერ იმგზავრებ, რომ გინდოდეს, ცოტა წაუძნო ან რამე წაიკითხო.

აი ასეთი არეული პოსტი ეკადრება ჩემს არეულ მგზავრობას.

მიყვარს ის რასაც ვქმნი

მაღვიძარამ 10 საათზე დარეკა, ლექცია მაქვს, უნდა წავიდე.

მაგრამ ძალიან მიჭირს ძილისაგან თავის დაღწევა, საათს დავხედე და 10:30-ზე დავაყენე მაღვიძარა. 30 წუთით კიდევ გავიხანგრძლივე. დარეკა 30 წუთში, მაინც ვერ ვიღვიძებ. და გადავწყვიტე, რომ არ წავალ ლექციაზე, არ შემიძლია და არ წავალ! ხოდა თავს უფლება მივეცი, მშვიდად დავიძინო.

კარების ჩხაკუნი მოისმა, ჩემი მეგობარი დაბრუნდა, წუხელ კინო ფესტივალზე იყო. მეც მინდოდა წასვლა მაგრამ ვერ მოვახერხე.

12:00სთ-ზე გავიღვიძე, ნელ-ნელა გავემზადე. ჩემი საყვარელი ჩირებიანი გერკულესიც მოვიმზადე, მივირთვი და ტრამვაის გაჩერებაზე ვარ. შეხვედრაზე მეჩქარება, დღეს მნიშვნელოვანი დღეა!

ჰოო ახალი სიურპრიზი, გაჩერებაზე აწერია "#35 - Trasa zmeniona'', ანუ მიმართულება შეიცვალა ამ ნომრის ტრამვაიმ. ვაა ეხლა რით წავიდე, გადაჯდომებით მომბეზრდა ყოველდღე უნივერსიტეტში სიარული, ცენტრში გავდიოდი ხოლმე პირდაპირ და აქც შეცვალეს :(.

სხვა რა გზაა უნდა წავიდე, და 3 ტრანსპორტი გამოვიცვალო. წავედი.

მივედი შეხვედრაზე.

იოანნა ისეთივე საქმიანი იყო, როგორც ყველთვის. მოდური და სასარგებლო მწვანე ჩაიც მომიმზადა და საუბარი ბიუჯეტით დაიწყო, მთხოვა უფრო დააკონკრეტეო.

კიდევ რაღაცეები მკითხა, 1-2 სიტყვით საქართველოზეც მესაუბრა, და მის ისტორიებზე რაც თბილისში გადახდა.

და მერე...

..... მერე კი ჯადოსნური სიტყვები მოაყოლა "My finansujemy ten projekt''- ანუ

ჩვენ გიფინანსებთ ამ პროექტს!

ბატონო? მომესმა? არ მომესმა,

არ მჯერა...

მე ყველაფერი გამომივიდა, უმნიშველოვანესი რამ გამომივიდა!

ძალინ,

ძალიან მიხარია!

ბედნიერი ვარ რომ ეს შევძელი, და გამოვიდა.

55 ადამიანი და მათ შორის მხოლოდ მე. მშვენირია!

ჩემს პროექტს ჰქვია ``Georgia at present: Society, Culture, Traditions``.

'ჩემი პროექტი' - კი 'ჩემი' შესაფერისია, რადგან ყველაფერს მე ვაკეთებ, აქ ყველაფერი ჩემია.

და მე ერთი ჩვეულებრივი ადამიანი მივიღებ პირად გრანტს, ამერიკული ფონდიდან. WOW!

უფრო კონკრეტულად კი, გავაკეთებ ფოტო გამოფენას, რომელიც გადაღებულია გორში, და რომელიც გადაიღო ბელორუსმა გოგომ ლენამ. მან 35 ფოტო დაბეჭდა და გამომიგზავნა. ეს ფოტოები არსად არ დევს, არც ინტერნეტში. და პირველად გამოიფინება აქ ვარშავაში.

გარდა ამისა, ამ გამოფენაზე იქნება დისკუსია საქართველოს შესახებ და კიდევ სხვა რაღაცეებიც...

სასაცილო ის არის, რომ ამ ყველაფერში ჩემი რუსი მეგობარი მეხმარება! ჩვენ ერთად ვაკეთებთ ამას. მიუხედავად იმისა რომ რუსია, ჩვენ მშვენივრად ვთანამშრომლობთ! მას ძალიან უყვარს საქართველო, მიხარია!

და მე ამ ყველაფერს 22 ქვეყანას ვაჩვენებ.

და თქვენც გაჩვენებთ, როდესაც ყველაფერი დასრულდება!

გდანსკი - ქალაქი ჩრდილოეთ პოლონეთში

გდანსკი (Gdańsk) — საპორტო ქალაქი ჩრდილოეთ პოლონეთში, პომერანიის სავოევოდოს ადმინისტრაციული ცენტრი.გდანსკი არის ულამაზესი ქალაქი, რომელიც ძალიან ახლოს არის გერმანიის საზღვართან. ვინაიდან წლების განმავვლობაში ქალაქი შედიოდა გერმანიის შემდგენლობაში, მოსახლეობის უმეტესობას შეადგენს გერმანულ ენაზე მოლაპარაკე ხალხი, რომლებიც ქალაქს უწოდებდნენ დანზიგს. მეზობელ ქალაქებს გდინიას, სოპოტსა და გდასნკს (Sopot, Gdynia,Gdańsk) ერთად უწოდებენ “სამქალაქს” (Tricity(ინგლისურად), Trójmiasto(პოლონურად)). 2006 წლის მონაცემების თანახმად გდანსკის მოსახლეობას შეადგენს 458,053 ადამიანი .

ამ ქალაქში ჩაეყარა საფუძველი გაერთიანებას "სოლიდარობას", რომლის ლიდერიც იყო ლეხ ვალენსა (ნობელის პრემიის ლაურეატი მშვიდობის დარგში (1983); 1990—1995 წლებში პოლონეთის პრეზიდენტი). ეს ქალაქი არის აგრეთვე პოლონელი, მაგრამ კაშუბური წამროშობის პრემიერ მინისტრის დონალდ ტუსკის დაბდადების ადგილი.

ყოველ წელს ქალაქს სტუმრობს ათასობით ტურისტი მსოფლიოდან. ქალაქშია არის ულამაზესი ისტორიული მონუმენტები და არის შესაფერისი პირობები დამსვენებელთათვის. განვითარბეული ინფრასტრუქტურა და მოხერხებული ადგილობრივი ტრანსპორტი, უცხოელ ტურისტებს დამატებით კოფორტს უქმნის. რაც შეეხება სასტუმროებს, გარდა იმისა რომ არის პატარა სასტუმრო სახლები, ქალაქში ასევე არის ძვირადღირებული სასტუმროები, ულამაზესი ხედებით.

2008 წლის სექტემბერში პროგრამის ფარგლებში, როდესაც პირველად ჩამოვედი პოლონეთში, წავედი გდანსკში, სადაც მქონდა ათდღიანი საორიენტაციო კურსი. კერძოდ, მიტარდებოდა სხვადასხვა ლექციები პოლონეთის ეკონომიკის, პოლიტიკისა და კულტურის შესახებ. ყველაზე სასიამოვნო კი იყო ის, რომ თითქმის ყოველდღე გვქონდა ექსკურსიები სხვადასხვა სასახლეებში და ქალაქებში.

ჩემი პირველი შთაბეჭდილება კი ჩასვლისთანავე მიიქცია, პატარა ძალიან მყუდრო ვაგზალმა. არ შემიძლია არ გავიხსენო ტაქსის მძღოლი, რომელიც პოლონურად წუწუნებდა, რატომ მქონდა ამდენი ბარგი. ნახევარი არ მესმოდა, მაგრამ მივხდვი რომ მისი გაბრაზების ობიექტი ჩემი უზარმაზარი ჩანთა იყო.

შემდეგი დღეები ჩემთვის საშინლად მიდიოდა, ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს, რადგან შორს ვიყავი. არ მქონდა კომპიუტერი, ტელეფონით კი ვრეკავდი, მაგრამ ძალიან ძვირი იყო. სავაჭრო ცენტრში დავდიოდი, საიდანაც იაფად ვრეკავდი ხოლმე თბილისში. ჩემს მაშინდელ მესიჯებს რომ ვკითხულობ, ეხლაც მეტირება და მესმის საკუთარი თავის. საბედნიერპოდ 1 კვირის მერე კომპიუტერები დაგვირიგეს, და ბედნიერი გავიქეცი საერთო საცხოვრებელში, რომ დედასთან დამერეკა. სამწუხაროდ ოთახში ინტერნეტი არ აღმოჩნდა, ამიტომ ახლოს მდებარე მაგდონალდში დავიწყე სიარული საღამოობით, საიდანაც ვესაუბრებოდი ხოლმე ახლობლებს. ხშირად, როდესაც კომპიუტერი ჯდებოდა, კომპიუტერს დახლთან მდებარე ჩამრთველში ვაერთებდი და კაბელი სარეცხის თოკივით იყო ხოლმე გაჭიმული. შემოსულების სახე უნდა გენახათ, გაოცებულები მიყურებდნენ, და ბოდიშის მოხდით ძვრებოდნენ ხოლმე ქვეშ. ჩემი მძმე ლეპტოპის თრევა ცალკე თემაა, თუმცა როგორც იტყვიან ნაჩუქარ კომპიუტერს კბილს არ უსინჯავენო. ბევრს აღარ გავაგრძელებ და ვიტყვი, რომ მე ეს ქალაქი ძალიან მომეწონა, და თუ კი მოვახერხებ აუცილებლად წავალ დასასვენებლად ახლობლებთან ერთად. ბოლოს უნდა აღვნიშნო, რომ გდინიაში შესაძლებელია შეიძინოთ ულამაზესი ქარვის სამკაულები, მითუმეტეს რომ გდანსკის ქარვა ბალტიის სანაპიროზე განსაკუთრებულია. გარდა სამკაულებისა და სხვა სუვენირებისა, აქ შეგიძლიათ შეიძინოთ ქარვის ნათურები. სამკაულები კი მართლაც ულამაზესია, და ფასები არც ისე ძვირი, ასე რომ თუ როდისმე მოხვდებით პოლონეთში, ქარვის სამკაულებისთვის ცოტაოდენი თანხა ბიუჯეტში გაითვალისწინეთ.

სულ ეს არის გდასნკის და ჩემი მოგზაურობის შესახებ, მცირეოდენი ინფორმაცია. დაწვრილებით კი ეს ბმულები გამოგადგებათ:

1.ყველაფერი გდანსკის შესახებ

2.პოლონური გამოცდილება და ქართული სინამდვილე;

3.უმცირესობების განათლებისა და კულტურის პრობლემები საქართველოში და პოლონური გამოცდილება;

4.სასტუმროები გდანსკში;

5.ქარვის ლამფები;

6.მხოლოდ ფოტოები.

ახლა კი შემოგთავაზებთ ფოტოებს, რომლებიც ჩემი იქ ყოფნისას გადავიღე.

-სოპოტი

- მე და ქუჩა - ქარვის ერთგვარი პატარა სავაჭრო ცენტრი (გდინია).

- ძველი ქალაქის ცენტრში

-ძველი ქალაქი

- ქარვის მინიატურული სასახლე

მზეო, მზეო

1 მაისი, 2009 წელი

გილოცავთ შრომის საერთაშორისო დღეს.
გეშრომოთ და გეშრომოთ, რა თქმა უნდა შესაბამისი ანაზღაურებითურთ. თქვენს შრომა კი, თქვენთვის სასიამოვნო ყოფილიყოს. დაზღვევის კარგი პაკეტი და სხვა სოციალური გარანტიების ნაკლებობა არ გეგრძნოთ. 
ესეც ასე, სადღეგრძელოსავით კი გამომივიდა. 

დღევანდელი დღეც ჩვეულებრივად დაიწყო, თუმცა ერთი მნიშვნელოვანი დეტალი იყო - არაჩვეულებრივი ამინდი. ამინდი კი ჩემს და ალბათ თქვენს განწყობილებასთანაც მჭიდრო კავშირშია. მსიამოვნებს, როდესაც ფანჯრიდან ვიყურები, გადამწვანებულ და გახალისებულ გარემოს ვხედავ. მომბეზრდა დათოვლილი, გახუნებული და საშინლად მოღუშულ გარემო.
 
აქვე ახლოს მდებარეობს დიდი და ლამაზი პარკი. ბავშვებისთვისაც და უფროსებისთვისაც სასიამოვნო დასასვენებელი გარემოა. გადამწვანებული და გადაფერადებულია ურგვლივ ყველაფერი. ეხლა ვერ ვიხსენებ და მგონი არც არის თბილისში მსგავსი პარკი, მითუმეტეს გარეუბნებში. პატარა სკვერებს კი აკეთებს ჩვენი ქალაქის მთავრობა, მაგრამ მგონი ეგ ძაან ფორმალურია. ააშენებ პაწაწუნა სკვერს და ეყოფა ამდენ მოსახლეობას? არა. კარგი იქნებოდა ლამაზ-ლამაზი პარკები იყოს ქალაქში, რათა გამოსასვლელ დღეებში, თუ ქალაქგარეთ ვერ გადიხარ, გაისეირნებ და დაისვენებ. მითუმეტეს, რომ ჩვენი ჰავა და ბუნებრივი პირობები იძლევა ამის საშუალებას.
1 მაისი აქ გამოსასვლელი დღეა, უნივერსიტეტში ვისვენებ, სტაჟირებაზეც ვისვენებ და თავისუფალი დროც მაქვს. 
ვინაიდან, ჩემი "ოჯახის წევრებიც" ისვენებდნენ, შუადღით, როდესაც მზე განსაკუთრებით მწველი და სასიამოვნო იყო, პარკში მოვაწყვეთ მშვენიერი გასვლა. 
მოგვიანებით კი სახლში განტვირთულები და მზით გაჯერებულები დავბრუნდით.

ეს ფოტორეპორტაჟი კი დღევანდელი სეირნობის შედეგია.

p.s. პირველ ფოტოზე მე, ხოლო შემდეგზე კი ჩემი "ოჯახის წევრები":).