გუშინ (**) წლის გავხდი

გუშინ მე დაბადების დღე მქონდა.

გადავწყვიტე დღეობა ლამაზად გამეტარებინა. ამიტომ, მე და ჩემმა ბიჭმა მოვიფიქრეთ, რომ 12:00საათზე ერთად შევხვედროდით ჩემს დაბადების დღეს.

საღამო ისე მოვიდა, ვერ მოვნახე დრო რომ ადგილი შემერჩია, სადაც სასიამოვნო საღამოს გატარებას შევძლებდი.

მინდოდა: ხმაურიანი, სასიამოვნო მუსიკით გაჯერებული, მოევროპულო და თანაც ჩემთვიის ახალი ადგილი.

საღამოს შევხვდი ჩემს ბიჭს და დავიწყეთ შეფერისი ადგილის ძებნა.

სად არ ვიყავით: პეროვი, შარდენი, სოლოლაკი, რედისონის ბოლო სართულზეც კი, მაგრამ... არსად მოგვეწონა :(

ბოლოს პეროვის კუთხეში, ერთი კაფე შევარჩიეთ - შედარებით უკეთესი...

რა რთულია ამ ქალაქში ნორმალური ადგილის მოძებნა. ყველაფერი ერთნაირია -

მუსიკა, ინტერიერი...

კაფეში მუსიკა კარგი იყო, თუმცა უკეთესს ვისურვებდი.

მე და ჩემმა ბიჭმა 1 ბოთლი ღვინო დავლიეთ. საფერავი იყო. გემრიელი ცხელი სოკოს სუპიც მივირთვით, თუმცა ჩინურ სუპებს ვამჯობინებ.

ვისაუბრეთ. ჩავეხუტეთ.

იყო სითბო, სასიამოვნო განწყობა და ჩვენი გულების გუზგუზი.

მან აი ეს საჩუქარი მომიძღვნა :)

გვიან სახლის კარამდე მომაცილა.

ბეჭედი ძალიან მომეწონა. ეს არის პირველი საჩუქარი-ბეჭედი ჩემს ცხოვრებაში.

მეორე დღეს ოჯახთან ერთად გადავწყვიტე ყოფნა.

ამიტომ, დედა, მამა, ძმა, რძალი და ძმისშვილი წავიყვანე რესტორანში სავახშმოდ.

ვიფიქრე კარგ დროს გავატარებდით ერთად.

თითქმის ასეც იყო.

მაგრამ მერე დავრწმუნდი - ხშირად რაც არ უნდა ეცადო, ყველაფერი ლამაზად იყოს - უბრალოდ არ გამოდის.

რატომ?

ის საღამო მამაჩემის ნეგატიური გამოსვლით დასრულდა.

მე კი კვლავ დავფიქრდი - რატომ ? რატომ მოვხვდი ასეთ გარემოში? მე მინდოდა სხვანაირი ოჯახი მქონოდა - წყნარი, მშვიდი და პოზიტიური ენერგიით დამუხტული.

მინდა, მშობელი ჩემს დაბადების დღეს მაინცინც აკონტროლებდეს თავის უარყოფით ემოციებს.

ეს ბევრია?

ხშირად, თითქოს, ყველაფერი ჩემს წინააღმდეგ არის!

თქვენ არ იცით, როგორი ძნელია....

ეს იყო ასე - ხშირად რაც არ უნდა ეცადო, უბრალოდ არ გამოდის.